سرای نور؛زمزمه چهل و هشت ساعته مضحک به نظر می رسید، ولی تحقق پیدا کرد. طرفداران یوونتوس باور نمی کردند خبری که شنیده اند واقعیت پیدا کرده و طرفداران میلان چشم های شان را می مالیدند تا خبری که می خوانند را باور کنند: لئوناردو بونوچی از تورین راهی میلان شده. یکی از مردان کلیدی یووه پیراهن راه راه سیاه و سپیدش را درآورده و پیراهن راه راه سیاه و سرخ را پوشیده. مدافع بزرگی که طی هفت سال در تورین شش اسکودتو را فتح کرده به رقیب قدیمی یووه پیوسته، به میلان.
چرا بونوچی یووه را ترک کرد؟ چرا راهی رقیبی شد که طرفدارانش سال ها به او دشنام داده اند؟ مگر نمی گفتند اگر تورین را ترک کند یا به اسپانیا خواهد رفت یا به انگلیس؟ چرا به مربی سابقش آنتونیو کونته گفت نه و راهی چلسی نشد؟ چرا به پپ گواردیولا که بارها تکرار کرده بود “بونوچی یکی از بهترین بازیکنانی است که دیده ام” گفت نه و پیراهن منچستر سیتی را نپوشید؟ چرا به ویچنزو مونته لا پاسخ مثبت داد و میلانی شد؟
بونوچی راهی شهری شده که روزگاری او را از دست داد. اینتر او را در هجده سالگی اش با سی و چهار هزار یورو بدست آورد ولی استعدادش را کشف نکرد. او را به صورت قرضی روانه پیزا در سری ب ساخت و از دست داد. وقتی بونوچی راهی تورین شد به نظر می رسید به عنوان یکی از تازه واردهای عصر جدید یووه در رقابت با آندره آ بارزاگلی برای قرار گرفتن کنار جورجو کیلینی در قلب دفاع چهار نفره یووه به دردسر بیفتد، ولی خودش را در دستان آلبرتو فرارینی مربی مهارت انگیزشی باشگاه قرار داد. فرارینی که می گفت “… لئو در کودکی با بیماری ازگود اشلاتر مربوط به استخوان سازی بیش از حد روبرو بود و جانانه با آن جنگید. او توانایی راهیای به ترکیب اصلی را داشت”. آنتونیو کونته همه چیز را عوض کرد و با او به دفاع سه نفره روی آورد. به ترکیب جادویی بونوچی – بارزاگلی – کیلینی، همان BBC با صلابت که چزاره پراندلی در تیم ملی ایتالیا به آن دل بست و آلگری هم پس از رفتن کونته به ترکیبش دست نزد.
بونوچی در این تابستان داغ سومین مدافع گران قیمت جابجا شده کنار آنتونیو رودیگر از رم به چلسی و کایل واکر از تاتنهام به منچستر سیتی بوده. میلان اعتنایی نکرده او سی ساله شده و برایش ۴۲ میلیون یورو پرداخته، ۱۵ میلیون کمتر از مبلغی که سیتی برای کایل واکر به تاتنهام پرداخته. آن چه نشان داده مدافعان چه قیمت بالایی پیدا کرده اند. طرفداران میلان با ورود بونوچی می خواهند باور کنند روسونری سرانجام به مسیری بازگشته که باید زودتر بدان بازمی گشت.
آخرین باری که میلان قهرمان سری آ شد سال ۲۰۱۱ به رهبری ماسیمیلیانو آلگری بود. زمانی که زلاتان، پاتو و روبینیو در خط حمله قرار داشتند. آلساندرو نستا در قلب دفاع قرار داشت و سیدرف، فن بومل و گاتوزو مردان میانی بودند. میلان پس از آن فصل سقوط کرد. پله پله. فصل به فصل: رتبه های میلان در لیگ باورکردنی نبودند: دوم، سوم، هشتم، دهم، هفتم… آنها فصل پیش را در رتبه ششم سری آ به پایان بردند. بیست و هشت امتیاز کمتر از یووه قهرمان. پایین تر از رم، ناپولی و لاتزیو و حتی آتالانتا. ضعیف ترین خط حمله بین نه تیم اول جدول به آنها تعلق داشت: ۵۷ گل که یعنی ۳۷ گل کمتر از ناپولی.
میلان تاکنون سوای بونوچی این خریدها را انجام داده که لبالب از بازیکنان جوان هستند: متیو موساچیو مدافع میانی بیست و شش ساله آرژانتینی ویارئال، آندره آ کونتی بازیکن گوش بیست و سه ساله آتالانتا، ریکاردو رودریگز دفاع چپ بیست و چهار ساله وولفسبورگ، فرانک کسیه مرد میانی ساحل عاجی بیست ساله سیاهپوست آتالانتا، هاکان چالهانوقلو هافبک تهاجمی تیم ملی ترکیه بیست و سه ساله بایرلورکوزن، آندره سیلوا مهاجم ملی پوش پرتغالی بیست و یک ساله پورتو. لوکاس بیلیا هافبک دفاعی باتجربه لاتزیو هم در آستانه ورود به میلان قرار دارد. حفظ جی جی دوناروما، یکی از بهترین سنگربانان جهان که فقط هجده سال دارد، آن با قرارداد سالی شش میلیون یورو نشان داده میلان به پرواز می اندیشد و نه درجا زدن. خصوصا آن که تعداد نمایندگان سری آ از فصل ۱۹-۲۰۱۸ در لیگ قهرمانان به چهار نماینده افزایش پیدا خواهد کرد.
قلب دفاع میلان در فصل سپری شده با ترکیب گومز یا پالتا کنار آلساندرو رومانلی شکل گرفت که می تواند به بونوچی – رومانلی بدل شود. بونوچی که پیشتر در میانه میدان بازی می کرده می تواند یک خط جلو رفته و نقش آندره پیرلویی را هم بر عهده بگیرد و نقش بازیساز را هم بپذیرد. پاس هایش هم پرشمار بوده اند و هم معرکه. بنابراین هرچند بونوچی با پیوستن به میلان به مخاطره بزرگی تن داده، ولی می تواند تواند “رخوت میلانی” را بدل به “پرواز میلانی” کند. فرارینی در باره بونوچی گفته “… سربازان عصر کهن برای قوی ماندن سیر می خوردند تا سالم بمانند و جانانه شمشیر بزنند. لئو یک سرباز است. برای نبرد جانانه به دنیا آمده، برای پیروز شدن”.